هممم، فیلم Here زمه‌کیس رو میگی؟ آخ آخ، ببین این رابرت زمه‌کیس کارگردانِ عشقه دیگه، همون که فارست گامپ رو ساخته، پشت صحنه‌های باحال و جلوه‌های ویژه خفن تو کارش داره. ولی این "Here" یه جورایی انگار زده به سیم آخر! داستانش که از اسمش هم معلومه، "اینجا"ست. ولی نه اینجای معمولی! کل فیلم تو یه لوکیشن ثابته، یه تیکه زمین، یه خونه. بعد نشون میده تو زمان‌های مختلف، چه اتفاقایی اونجا افتاده. از دایناسورها بگیر تا سرخپوست‌ها، تا خونه ساخته میشه و آدمای مختلف میان و میرن، عشق و عاشقی، غم و غصه، زندگی و مرگ... همه‌چی تو همون یه نقطه! یه جور تاریخچه مصور از یه مکان خاص، خیلی فلسفی طور شده انگار. تام هنکس و رابین رایت هم که باز دوباره بعد از فارست گامپ با هم اومدن، مثل اینکه رفقای قدیمی‌ان دیگه. پل بتانی و کلی ریلی هم هستن. جالبه بدونی برای اینکه اینا رو تو زمان‌های مختلف نشون بدن، از اون تکنولوژی جوون‌سازیِ دیجیتال استفاده کردن، یعنی قیافه‌هاشون رو جوون و پیر کردن تو فیلم. این روزا مده شده انگار، ولی خب زمه‌کیس تو این چیزا همیشه پیشرو بوده. نکته باحال دیگه‌ش اینه که فیلم خطی نیست، یعنی داستان پشت سر هم تعریف نمیشه. زمان‌ها قاطی پاتی نشون داده میشن، بعضی وقتا هم صفحه رو چند قسمت می‌کنن و همزمان چند تا زمان مختلف رو نشون میدن. یه خورده ممکنه اولش گیج کننده باشه ولی خب، یه تجربه جدید سینماییه دیگه! حالا راجع به نقدهاش... ببین راستش رو بخوای، منتقدها خیلی باهاش حال نکردن. میگن ایده اش شاید جالب باشه ولی خیلی مصنوعی و صحنه‌ای شده، احساساتش اونقدر که باید درنیومده. یه جورایی انگار زمه‌کیس خواسته خیلی جلوه‌های ویژه و تکنیک به خرج بده، ولی یادش رفته داستان و احساسات رو درست تعریف کنه. بعضی‌ها هم میگن فیلم حوصله‌سربره، چون خیلی کند پیش میره و همش تو یه لوکیشن ثابته. البته بگم فروش گیشه اش هم خیلی چنگی به دل نزده. با بودجه حدود 50 میلیون دلاری، فقط 15 میلیون فروخته. یعنی نگرفت اونقدر که باید. ولی خب، به نظر من بازم ارزش دیدن داره. حداقل برای اینکه ببینی زمه‌کیس چی خواسته بگه و چه تجربه جدیدی رو امتحان کرده. شاید خیلی‌ها خوششون نیاد، ولی واسه عشق فیلمایی که دنبال چیزای متفاوتن، می‌تونه جالب باشه. من خودم کنجکاوم ببینم این تکنیک جوون‌سازیِ هوش مصنوعی تو فیلم چجوری از آب دراومده. در کل، فکر کنم فیلمیه که یا خیلی دوستش داری یا اصلا خوشت نمیاد، حد وسط نداره انگار!