ببین رفیق، "بوکسور"، فیلمیه محصول 1997، یه جورایی جواهرِ سینمای ایرلند حساب میشه. کارگردانش جیم شریدانه، همون نابغه ای که "پای چپ من" و "به نام پدر" رو هم ساخته. داستانش تو بلفاست میگذره و حول و حوش یه بوکسور قدیمی به اسم دنی فلین که دنیل دی-لوییس نقش‌شو بازی میکنه. این بشر بعد از 14 سال از زندون آزاد میشه، اونم نه به خاطر دزدی بانک، بلکه به خاطر عضویت تو ارتش جمهوری خواه ایرلند (IRA). حالا دنی میخواد آدم حسابی شه، میخواد گذشته رو بذاره کنار و یه زندگی نو شروع کنه. واسه همین یه باشگاه بوکس میزنه واسه جوونای شهر، بدون اینکه به مذهب و این چیزا کاری داشته باشه. اما مگه میذارن؟ یه عشق قدیمی هم سر راهش سبز میشه، مگی با بازی امیلی واتسون که اونم داستان خودشو داره و زندگی پیچیده ای رو میگذرونه. این وسط یه سری آدم بد هم هستن که نمیخوان آرامش برقرار شه و دنی رو میکشونن وسط یه سری درگیری های قدیمی و سیاسی. چیزی که فیلم رو خیلی جذاب میکنه، بازی فوق العاده دنیل دی-لوییسه. اصلا انگار خودش یه بوکسور حرفه ایه! میگن برای این نقش یه سال تمام تو ایرلند تمرین بوکس کرده، فکرشو بکن! امیلی واتسون هم که دیگه نگم برات، یه بازیگر به شدت توانا و حس رو قشنگ منتقل میکنه. فضای فیلم هم خیلی خوب جو سال های درگیری ایرلند شمالی رو نشون میده، هم غم انگیزه هم یه جورایی امیدوار کننده. البته یه جاهایی منتقدها میگن شاید داستان یه کم کلیشه ای باشه، ولی به نظر من بازی های قوی و کارگردانی حرفه‌ای شریدان این نقطه ضعف رو پوشونده. فیلم نامزد گلدن گلوب هم شده، که نشون میده خیلی ها باهاش ارتباط برقرار کردن. اگه به فیلم های درام اجتماعی و داستان های عاشقانه تو یه بستر پر تنش علاقه داری، "بوکسور" یه انتخاب عالیه. مطمئنم ازش لذت میبری.