ببین رفیق، درباره فیلم Joy میخوام برات بگم، همون فیلمی که جنیفر لارنس توش کولاک کرده. کارگردانش دیوید او. راسلِ، همون که استاد ساختن فیلم‌های شخصیت‌محوره و بازیگرای خفنی مثل رابرت دنیرو و بردلی کوپر رو هم تو فیلمش جمع کرده. داستان فیلم، داستان زندگی واقعی یه خانومه به اسم جوی مانگانو هست، یه زن معمولی که تو زندگی با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنه. خانواده‌ش یه جورایی قاطی پاتیه، مادرش کلا تو تخت خوابه و سریال‌های آبکی می‌بینه، مادربزرگش هم که یه پا دلگرمیه براش، پدرش هم که بعد از سه تا طلاق دوباره سر و کله‌ش پیدا شده و مهمون ناخونده‌ی خونه‌شون شده. جوی بین این همه شلوغی و بدبختی، دو تا بچه هم داره که باید بزرگشون کنه. یه روز جوی که از تمیز کردن خونه با تی‌های قدیمی خسته شده، یهو به سرش می‌زنه یه تی جدید طراحی کنه، یه تی جادویی که خودش رو بچلونه! این ایده اونقدر تو ذهنش جون می‌گیره که تصمیم می‌گیره براش بجنگه و یه کسب و کار راه بندازه. از اینجا به بعد فیلم میشه داستان تلاش و پشتکار یه زن که میخواد رو پای خودش وایسته و به آرزوهاش برسه. بازی جنیفر لارنس تو این فیلم فوق‌العاده‌ست، انگار که واقعا خود جوی مانگانو رو آورده جلوی دوربین. انقدر خوب بازی کرده که جایزه گلدن گلوب رو برای بهترین بازیگر زن فیلم‌های کمدی و موزیکال برده و نامزد اسکار هم شده. البته بعضی از منتقدها میگن فیلم یه کم ریتم کنده و فیلمنامه خیلی قوی نیست، ولی به نظر من ارزش دیدن داره، مخصوصا بخاطر بازی قوی جنیفر لارنس و داستان الهام‌بخش جوی. یه نکته جالب دیگه هم اینکه فیلم تو باکس آفیس خیلی موفق نبوده، با اینکه ۶۰ میلیون دلار خرج ساختش شده، فقط حدود ۱۰۱ میلیون دلار فروش داشته. شاید مردم خیلی با اینجور فیلم‌های شخصیت‌محور ارتباط برقرار نمی‌کنن و بیشتر دنبال فیلم‌های اکشن و پرزرق و برق هستن. در کل، اگه دنبال یه فیلم با بازی‌های خوب و یه داستان انگیزشی هستی، Joy انتخاب خوبیه. یه فیلمیه که بهت نشون میده هیچ وقت برای دنبال کردن رویاهات دیر نیست و با پشتکار و تلاش میشه به هر چیزی رسید، حتی اگه وسط یه خانواده‌ی شلوغ و پر دردسر زندگی کنی و همه چی بر علیهت باشه. امیدوارم از دیدنش لذت ببری!