بریم سراغ فیلم «اَمل»! راستش رو بخوای، وقتی اسمش رو دیدم اول فکر کردم شاید یه فیلم هندی دیگه باشه با رقص و آواز فراوون، ولی خب اشتباه میکردم! این «امل» که سال ۲۰۰۷ اومده، یه فیلم کاناداییه، ولی خب داستانش تو هند میگذره و اتفاقا خیلی هم دلنشینه. داستان از این قراره که یه میلیاردر پیر هندی، دم مرگش یه وصیت‌نامه عجیب غریب می‌نویسه. همه فکر میکنن خب حتما پول و پله‌هاش میرسه به فک و فامیل پولدارش دیگه، ولی نه! این بابا میاد یه گارسون ساده و بی‌سواد رو که اسمش امله، وارث خودش اعلام میکنه! یعنی چی؟ یه گارسون بدبخت بی‌خبر از همه‌جا یهو میشه صاحب کلی مال و منال! حالا تصور کن! یه گارسون ساده که کل زندگیش تو یه رستوران کوچیک گذشته، یهو باید با دنیای آدم پولدارا روبرو بشه. فکر کن چه کمدی-درامی میشه! ولی خب فیلم فقط خنده‌دار نیست، اتفاقا خیلی هم احساسیه. امل، این گارسون داستان ما، خیلی آدم درستیه، خیلی با مرامه. وقتی این پول بادآورده بهش میرسه، اصلا گیج میشه. نه اهل کلک بازیه، نه میخواد سوء استفاده کنه. برعکس، میخواد ببینه این پول رو چجوری میتونه درست خرج کنه، چجوری میتونه به درد بقیه بخوره. بازیگر نقش امل، یه آقاییه به اسم روپرت اِوِرِت (Rupert Everett) که خیلی خوب از پس نقشش برومده. قشنگ میتونی حس کنی این آدم چقدر پاک و ساده‌ست. بقیه بازیگرها هم خوبن، ولی خب تمرکز اصلی روی همین شخصیت امله دیگه. فیلم «امل» یه جورایی میخواد بگه که پول همه چیز نیست. یه جورایی هم میخواد بگه آدم خوبه که تو هر شرایطی، حتی وقتی پولدار میشه، بازم آدمیت خودش رو حفظ کنه. پیامش خیلی ساده‌ست، ولی خب قشنگ به دل میشینه. البته بگم که فیلم بی‌نقص هم نیست. بعضی جاهاش شاید یکم کند پیش میره، شاید بعضی اتفاقا یکم غیرقابل باور به نظر برسن، ولی خب در کل، فیلمیه که ارزش دیدن داره. یه جورایی مثل یه غذای خونگیه، شاید خیلی شیک و مجلسی نباشه، ولی طعمش خوبه و حس خوبی بهت میده. اگه دنبال یه فیلمی هستی که هم یه لبخند کوچیک به لبت بیاره، هم یه کم به فکر فرو ببرتت، و هم خیلی حوصله‌ سر بر نباشه، «امل» انتخاب بدی نیست. به خصوص اگه از فیلم‌های هندی با رقص و آواز خسته شدی و یه چیز متفاوت میخوای، این فیلم میتونه یه گزینه خوب باشه. فقط توقع فیلم خیلی خفن و پر جلوه‌های ویژه نداشته باش، «امل» یه فیلم ساده و صمیمی و دلنشینه. همین!