آخ آخ آخ، از آواتار چی بگم برات! یادمه اون موقع که اومد سینماها رو ترکوند، همه دهنشون وا مونده بود! جیمز کامرونِ نابغه، همون که تایتانیک رو ساخت، این بار یه دنیای دیگه رو بهمون نشون داد، یه دنیای خیالی به اسم پاندورا با موجودات آبی قدبلند به اسم ناوی. بازیگرای خفنی هم توش بودن، سام ورثینگتون، زویی سالدانا، سیگورنی ویور، همه عالی بودن ولی راستش رو بخوای جلوه های ویژه فیلم یه چیز دیگه بود. انگار واقعا رفته بودی پاندورا! جنگل های عجیب غریب، موجودات فضایی دیوونه کننده، همه‌چی یه جوری بود که انگار داری خواب میبینی ولی چشمت بازه. داستانش هم باحاله، یه سرباز فلج میفرستن به پاندورا که با این موجودات آبی دوست بشه و ازشون اطلاعات بگیره، چون یه معدن خیلی مهم اونجا پیدا شده. ولی این سربازه کم کم عاشق اون دنیا و اون آدما میشه و طرف اونا رو میگیره، علیه همون آدمایی که فرستادنش اونجا. یه جورایی داستان "با گرگ‌ها می‌رقصد" تو فضا میشه گفت، ولی خیلی خیلی جذاب‌تر و تصویری‌تر. البته خب بعضیا میگن داستانش خیلی اورجینال نیست و از این ور و اون ور الهام گرفته، ولی کی اهمیت میده وقتی داری همچین دنیای نفس‌گیری رو میبینی؟ من که خودم چند بار رفتم سینما فقط به خاطر اینکه اون جلوه‌های ویژه دیوانه‌وار رو دوباره ببینم، مخصوصا سه بعدی‌اش که اصلا آدمو میبرد یه دنیای دیگه. آواتار فقط یه فیلم نبود، یه جور تجربه بود، یه جور انقلاب تو سینما. بعد از اون فیلم‌ها سه بعدی یهو خیلی مد شدن، همه میخواستن مثل آواتار فیلم بسازن. هنوز هم بعد این همه سال جلوه‌های ویژه‌اش به خیلی از فیلم‌های امروزی می‌ارزه. اگه هنوز ندیدیش، حتما یه فرصتی پیدا کن ببین، ضرر نمیکنی، مخصوصا اگه عشق فیلم‌های تخیلی و ماجراجویی باشی. فقط یادت باشه یه کم طولانیه ولی ارزشش رو داره!