ببین رفیق، فیلم Queer لوکا گوادانینو رو برات بگم چه خبره! مثل اینکه اسم کاملش هست "Queer ویلیام اس. باروز"، از اون اسم‌های طولانی پز روشنفکرانه! داستان مال دهه ۵۰ میلادیه، مکزیکو سیتی. یه آمریکایی تبعیدی، اسمش ویلیام لی (با بازی دنیل کریگ، همون جیمز باندمون!) تو بارها پلاسه، سیگار و مشروب و مخدر قاطی پاتی، و دنبال عشق می‌گرده، حالا از نوع خاصش. یهو چشمش می‌خوره به یه پسر جوون خوشگل به اسم یوجین الرتون (درو استارکی). ویلیام دل و دینشو می‌بازه، می‌چسبه به یوجین مثل زالو! این وسط یوجین انگار نه انگار، یه کم می‌خنده، یه کم راه میده، ولی اصلا انگار نه با ویلیامه نه با هیچکس. یه جورایی خودشو گم کرده، میگه "من کوییر نیستم، من بی جسمم!" ویلیام هم که کلا تو فاز مواد و توهم و ایناست، فکر میکنه یوجین هم مثل خودشه. خلاصه اینا با هم میزنن به جاده، میرن آمریکای جنوبی دنبال یه گیاه جادویی به اسم "یاگه" که میگن قدرت تله‌پاتی میده! تو جنگل‌های اکوادور سروکلشون پیدا میشه، یه دکتری هم هست که اینارو راهنمایی می‌کنه. اینا یاگه رو می‌زنن و قاطی پاتی میشن حسابی! توهم میبینن، روح همدیگه رو لمس میکنن، بدنشون یکی میشه، همه چی قروقاطی! صبح که میشه یوجین میگه پاشیم بریم، میترسه انگار. ویلیام هم که دنبال یوجین میره هرجا بره. دو سال بعد ویلیام برمی‌گرده مکزیکو سیتی، میگن یوجین دوباره رفته آمریکای جنوبی، این دفعه راهنمای یه سرهنگ ارتشی شده و دیگه خبری ازش نیست. ته فیلم هم که دیگه خیلی عجیبه، ویلیام خواب میبینه یوجین رو تو یه اتاق بغلی پیدا کرده. یوجین یه گیلاس میذاره رو سرش، میگه بزن! ویلیام هم میزنه تو خال، یوجین رو میکشه! بعد جنازه‌ش محو میشه، خود ویلیام هم محو میشه! یهو ویلیام تو اتاق هتلش بیدار میشه، پیر شده! آخرش هم تو تخت خواب میبینه یوجین جوون بغلش کرده و داره میمیره. یه پایان عجیب و غریب و باز. بازیگراش که خوبن. دنیل کریگ که خب معلومه کارشو بلده، خیلی‌ها تعریف کردن از بازیش. درو استارکی هم که اون پسر جوونه، چهره‌اش خوبه، ولی خب انگار همه میگن دنیل کریگ سایه‌اش انداخته روش. جیسون شوارتزمن و هنری زگا و لسلی منویل هم بازیگرای دیگه فیلمن. کارگردانش لوکا گوادانینوئه، همون که "با اسم خودت منو صدا بزن" رو ساخته. معلومه سلیقه خاص خودشو داره. میگن فیلمش ادای دینه به فیلم‌های قدیمی و کلاسیک، مثلا فیلم‌های پاول و پرسبرگر. میگن صحنه‌های سکسش هم زیاد داره و یه کم "رسوا کننده" است، حالا دیگه نمیدونم چقدر رسوا کننده! منتقدها هم اکثرا خوششون اومده، میگن فیلم ویلیام اس. باروز رو خوب درآورده و بازی دنیل کریگ خیلی عالیه. بعضی‌ها هم میگن فیلم قشنگه ولی ته نداره، انگار یه چیزی کمه. جان واترز، اون کارگردان معروف فیلم‌های کالت هم گفته فیلمو خیلی دوست داشته و دومین فیلم مورد علاقه‌اش تو سال ۲۰۲۴ بوده. موزیک فیلم هم کار ترنت رزنر و آتیکوس راسه، همونایی که موسیقی فیلمای دیوید فینچر رو میسازن. موزیکشون همیشه یه حال و هوای خاصی داره. آهنگ اسپانیایی "Te Maldigo" با صدای عمر آپولو هم تو فیلم هست که میگن قشنگه. در کل فیلم "Queer" انگار یه فیلم هنری و خاصه، با بازی‌های خوب و کارگردانی قوی، ولی خب شاید داستانش یه کم پیچیده و عجیب غریب باشه و به مذاق هر کسی خوش نیاد. اگه دنبال یه فیلم متفاوت و فکربرانگیز میگردی، شاید بد نباشه یه نگاهی بهش بندازی.